Tentoonstelling
In 1930 richtte Louise Weiss de Nouvelle École de la Paix op in Parijs. Deze “school van de vrede” was een privé-instelling voor hoger onderwijs, die conferenties en debatten organiseerde in de befaamde Franse universiteit Sorbonne. Op die gelegenheden werden onderwerpen besproken zoals de internationale actualiteit en de grote politieke, economische, sociale en culturele vragen van het moment. Weiss wilde een “vredesleer” ontwikkelen en een nieuwe expertise bevorderen om conflicten te voorkomen.
Terwijl L’Europe nouvelle vooral gericht was op de leidende elite, probeerde zij haar vredesboodschap ook over te brengen op het brede publiek: studenten, belangrijke zakenlui, onderwijzers, ambtenaren enzovoort.
Elke week werden er conferenties gehouden door politieke leiders, diplomaten, journalisten, professoren, economen en schrijvers. De onderwerpen omvatten kwesties zoals de wereldwijde economische crisis, de grenzen in Europa, de opmars van dictaturen en de Europese eenheid. Weiss zorgde dat de school sterke banden onderhield met de Volkenbond, vooral door middel van stages, onderzoeksbeurzen en studiereizen naar Genève.
Helaas werd het tijdens de gespannen jaren dertig steeds moeilijker voor de Nouvelle École de la Paix om haar activiteiten te organiseren. Louise Weiss schatte de dreiging van het nazisme al snel juist in. Haar hoop en inzet werden grondig gedwarsboomd door de minister van Propaganda van het Derde Rijk, Joseph Goebbels. Tijdens een toespraak voor de Volkenbond beschreef hij het politieke gedachtegoed van Hitler als de basis van de orde in Europa. Hij beweerde dat de Duitse nationaalsocialisten de vrede tussen naties wilden bevorderen.
Voor Weiss was dit gevaarlijke fanatisme ondraaglijk. Ze zag zich al snel genoodzaakt om haar onderwijsinspanningen op te geven en haar pijlen op andere zaken te richten. In 1932 overleed Frans minister van Buitenlandse Zaken Aristide Briand. Dat betekende de doodsteek voor het laatste sprankje hoop voor vrede en verzoening tussen Frankrijk en Duitsland dat L’Europe nouvelle koesterde. De eenmaking van Europa moest wachten.
