Wystawa
W okresie od 1960 do 1980 r. Parlament Europejski wielokrotnie angażuje się w kwestię ochrony praw człowieka i podstawowych wolności na świecie, w szczególności w państwach za żelazną kurtyną. Podczas debat, w wyrażanych stanowiskach, rezolucjach, ustnych i pisemnych pytaniach poselskich, podczas misji wyjaśniających, wysłuchań publicznych oraz za pośrednictwem członków swych delegacji Parlament zwraca uwagę opinii publicznej i mediów na te kwestie.
Tak więc w październiku 1964 r. przewodniczący Parlamentu Jean Duvieusart, pragnąc uczcić rocznicę powstania ludności Berlina Wschodniego i radzieckiej strefy okupacyjnej przeciwko niewoli i dyktaturze, wyraża w imieniu swej instytucji poparcie dla dążeń zjednoczeniowych Niemców. Czyni to tymi słowami: „Niemcy walczą o prawo do samostanowienia i zjednoczenia oraz wolności, a wielu z nich zapłaciło za to życiem, dlatego nigdy nie ustaniemy w wysiłkach, aby przywrócić wolność na świecie”.
Podpisanie w sierpniu 1975 r. w Helsinkach Aktu końcowego Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie owocuje również wyklarowaniem stanowiska Parlamentu Europejskiego. W Akcie tym przypomina się zobowiązania w dziedzinie poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności, w szczególności jeżeli chodzi o kontakty między ludźmi oraz jednoczenie rodzin rozdzielonych w wyniku budowy muru berlińskiego. Wielu obywateli NRD nie może bowiem dołączyć do rodzin w Republice Federalnej Niemiec (RFN), bo ich wnioski o zgodę na wyjazd są regularnie odrzucane. Dlatego w 1977 r., wskutek bezpośrednich apeli z ich strony, Parlament Europejski postanawia zwrócić się do władz NRD z apelem o wywiązanie się ze swych zobowiązań międzynarodowych. Kwestia więźniów politycznych oraz przyjmowania w NRD umożliwiających represje przepisów jest również przedmiotem wielu interpelacji ze strony posłów do Parlamentu Europejskiego.
